“VLADIMIR- Başkaları acı çekerken, acaba uyuyor muydum ben? Acaba şu an da uyuyor muyum? Yarın, uyandığımı sandığım zaman, bugün için ne diyeceğim acaba? Dostum Estragon’la burada gece oluncaya kadar Godot’yu beklediğimi mi? Pozzo’nun hamalıyla geçtiğini, bizimle konuştuğunu mu? Kuşkusuz. Ama bütün bunların içinde doğru olan ne? (Estragon boşyere ayakkabılarını çıkarmaya uğraştıktan sonra yeniden uyuyakalmıştır. Vladimir ona bakar.) Onun bir şeyden haberi olmayacak. Yediği tekmeleri anlatacak, ben de ona bir havuç vereceğim. (Bir süre.) Bir ayağı mezarda, bir ayağı zor bir doğumda. Mezarın dibinden aslında mezarcı doğurtuyor insanları bir yandan dalga geçe geçe. Yaşlanacak vakti bile olmuyor insanın. Hava çığlıklarımızla dolu. (Dinler.) Ama alışkanlık büyük bir susturucudur. (Estragon’a bakar.) Bana da, bir başkası da bana bakarak, uyuyor da, diyor, uyuduğundan haberi yok. (Bir süre.) Böyle sürdüremem. (Bir süre.) Neler söyledim böyle ben?” (s. 102)
Beckett, Samuel (1994). Godot’yu Beklerken, (çev. Hasan Anamur), Can Yayınları, İstanbul.
Théâtre du Babylone in Paris (1953)
Salutatorium 
Yorum bırakın